łość. lność.

anarchia doskonała

nie trzymać się za mordy

nie próbować na rękę

nie posiadać się.

bez kontroli bez cokołów bez wsysania

tętnimy sobą nawzajem przezwiecznie

strzeżemy nawzajem własnych wolności.

vascobchodziny

cosmos

fot. wasilkowski.com

nieustająco

mogłabym umrzeć na peronie czwartym

punk's not dead

Jah bless

zostało we mnie dość anarchii żeby akceptować nieuchronność zmian

bez dygotu

tańczę

mocuję świat na biodrach i rozkręcam do nieprzytomności

kula zataczając się wraca na swoje miejsce w szeregu

mogłabym poopalać się z wyższością

ale idę obrać ziemniaki

o drugim policzku

Mt 5, 39

nie bądź dupkiem, od rana gotowym na kolejną porcję upokorzeń

nie żyj w strachu

nie trzęś się nad tym, co możesz stracić

mogą ci naskoczyć

prawdziwie wolnym możesz być i w więzieniu

głowy wolnej od nienawiści nie sięgną kamienie

pamiętasz huśtawkę wagową z podwórka? to przyjemne uczucie balansu?

po pierwsze stworzono nas do szczęścia

maks dwunaste obchodziny

fot. '08

koleszka

v vasku nievaszko

wpływ

co morze wyrzuci człowiek niech nie wyrzuca

werk

z trudnych do załapania prawd banalnych:

człowiek składa się z niezliczonej ilości prostych schematów

co czyni go zadziwiająco skomplikowanym

jak są palmy to nie ma patyków

lubię sierpniowe plaże

są spokojne i nasycone

jak po dobrym obiedzie

nikt nie udaje, że bałtyk nie jest zimny jak brzuch śledzia

nikt nie wrzeszczy, że kukurydza, że bób, że lodi, że latawce

nikt nie boi się złodziei piasku, wody, słońca i portfeli

nikt nikomu nie biega po głowie

nie gubią się dzieci

na kocykach leżą wysmażone skwarki

nikt im nie zakłóci

nastał czas błogoslawionego lenistwa

i słychać, że morze szumi

na prawdziwo

buka

marcyś opuścił pokój pod tytułem Ewidencja NIP i podreptał za tatą do Podatków Pośrednich. posiedział na krzesełku, pomiętolił czapeczkę, poziewał. podreptał do Podatku Dochodowego - Osoby Fizyczne. pokopał trochę krzesełko taty. podreptał do Likwidatora. nie zdążył usiąść. trzeba było wrócić do Podatków Pośrednich. trochę bujał się na krzesełku. niedługo, bo się przewróciło. podreptał do Likwidatora. pani miała jedną brew. może to bert w starości. podreptał do Podatków Majątkowych. nie było krzesełka. próbował postać obiema nogami na jednej. to trudne. podreptał do Podatków Pośrednich po czapeczkę. zaczął się drapać.

czułam jak wraca wspomnienie rozpaczliwej rozdzierającej nudy. bezdenna swędząca nuda z urzędu. chodź, jeszcze tylko do tego pokoju, usiądź tu i czekaj grzecznie, tylko chwileczkę, nigdzie się nie ruszaj, niczego nie dotykaj. siedź tylko.

perfekcyjna bezradność wobec dorosłych i ich świata z papieru, tuszu, irytacji i trudnonudnego języka.

zapomniałam, że ona taka jest.

10:10

obie ręce na kierownicę

okulary

z wad wykułam łańcuch

przywiązałam się nim do problemów

najsilniejszym ogniwem jest dalekowzroczność

nie widzę

tego co przed nosem

nie przyjmuję odpowiedzialności

za to jaka jestem

ciągle gdzieś gubię okulary

horyzont jest magnesem dla oczu

niepostrzeżenie leczę rany

odpieram ciosy

trwam w nawałnicach

i dygoczę ślepiąc w horyzont

toczy mnie zło,

które nigdy nie nadeszło

gdzie są okulary

śniadanie

sięgam pod poduszkę po czarną landrynkę

trochę cierpliwości na rozpuszczenie lukrecjowego pancerza

pęka cienkie szkiełko, lekko rani język

usta wypełnia morska woda z pieprzem

wali w nozdrza od strony przysadki

fala opada

zostaje płatek różowego marynowanego imbiru

wyczuwam wszystkie smaki dnia

te cukierki jakoś się nazywają

czasem jem bułkę.

kamieniowanie

najskuteczniejsze są kamienie milowe

kap

ani się obejrzała

jak całożyciowy zapas zaufania

wyciekł jej przez pochwę

wakacje

tola ze zjedzonego domu

połknęła morze

lulja

budzi się żeby wsiąść do autobusu

budzi się za daleko

wysiada żeby wsiąść

budzi się nie w tym autobusie

budzi się nie na tym przystanku

wszystko to dziwi ją niepomiernie

w międzyczasie zasypia

introaligator

mam mentalne buty z aligatorskiej skóry

bardzo praktyczne

bardzo

to tu

gdańsk to dziadek, który wiąże mi sznurówki codziennie po śniadaniu.

to nieznośne suche okruszki z chleba dla gołębi na dnie kieszeni.

to ciągle zapominane spodnie i szalik dla gołego pana z fontanny pod ratuszem.

to przewieszanie się przez balustradę zielonego mostu z myślą, czy tym razem dziadkowi w końcu zakręci się w głowie i wpadnę do kanału.

to zapach wilgotnej cegły, ptasiego guana i morza.

to wiatr, tłoczacy tam i z powrotem powietrze w uliczki. dużo powietrza.

(zamykaj buzie bo ci nawieje)

fot. pp'1972

zobojętność

są tacy

na których zużyłam już całą pulę emocji

wypuliłam ładunek uczuć

zaistniał na horyzoncie czarny grzyb

rozwiał go północno-wschodni wiatr

teren skażony został ogrodzony i zalany betonem

(cement portlandzki plus wapno plus piasek)

po ogrodzeniu pnie się winobluszcz

trójklapowy

parthenocissus tricuspidata
(ładnie)

Boże Ciało

Kraj okadzony, wykwiecony, wydzwoniony. Powietrze gęste od słońca. Brzóski panikują, zanim pojawi się pierwsza chmura.

Deszcz zawsze najpierw bębni w baldachim. Białe sukienki w popłochu migają białymi obcasikami, gubią rytm dygania. Mamusie rozpinają namiot z czarnych parasoli.

Peruna jak zwykle szlag trafił, kiedy usłyszał Te Deum.

Procesje jak zwykle, po ostatnim dzwonku rozmieniły się na ścieżki ewakuacyjne.

Ostatnia zmywa się orkiestra dęta. Polska siada do stołu. Pierwsze, drugie, a na kompot kokakola.

Jezuski z ulgą przyklejają do szyb gorejące serca.

ja to ja a mnie nie ma

pamięć się zacina kiedy akurat stoję na głowie

nie wiem co dalej

nie wiem jak się to robi

ja patrzy na mnie

siedzi w fotelu i wyrozumiale pozwala spływać krwi z butów do mózgu

kiedy buty są już zupełnie przezroczyście bezżyciowe,

ja układa mnie na czarnym śniegu

na czarnym śniegu wszystko się przypomina

i jest tak cholernie przyjemnie.

ja się uśmiecha i odchodzi niezajmować się sobą.

moja głowa tyka

jakiś tunel pod alpami

świat się kurczy

ciasno trzyma głowę jak imadło

przez uszy w zatoki leje się beton

zimny mokry szorstki gęsty

tężeją gałki, sztywnieją szczęki

beton spływa w rdzeń i dalej po kręgach

kiedy zastygnie zaczną go skuwać

trzeba miejsca na nowy

z szyi wyrasta mi kolano

dwa kolana

kolonia tępych, ślepych i twardych pąkli kolanowych

dzwoni telefon

lord wejder świetlnym mieczem napierdala w kolana

eksploduje wszystko powyżej ramion

nigdy nie rzygam na buty.

układam skorupy na poduszce z kamieni

oczy zbyt powolne żeby zdążyć przed światłem

nocy-mamusiu, uwal się na nim foczym cielskiem

wyduś najmniejszy promyk w najskrytszym zakamarku

mnożą się słowa w głowie, pożerają i wydalają nawzajem bez końca

ładuje wszystkie w worek i topię w stawie

zostawiam jedno małe słowo

kamyk otoczak

dobrze leży w dłoni

zawieszam go w próżni

w idealnym środku pustej wewnątrzczaszki

będę go polerować myślami

jakoś dotrwam do rana

nie wyłączyłam telefonu

winda z flakami rusza na najwyższe piętro

nigdy nie rzygam na buty.

między piersiami pływa mi blizna

konik morski

jeśli go dosiądę świat zamarznie

będę uratowana

Sąsiad, Który Będzie Mordercą

wrócił z pracy

charytatywnie apgrejduje mnie

w znajomości bieżących trendów disko

skoda typu bumboks 200dB wypróżnia się zapętlonymi biełymirozami

konik pływa brzuszkiem do góry

nie rzygam na buty.

sterylizacja

najchętniej ubieram się w linię demarkacyjną

bezlitośnie odcinam się od siebie

pobłażliwie analizuję

oceniam

trochę pogardzam

odwalam się starą, zużytą i durną

szukam w lustrze zachwycającej nowej

widzę gołe to samo

nie ma było

nie ma będzie

jest jest.

(podwiązać jajowody rebelii.)

(odmawiać koronkę do świętej ewolucji. codziennie.)

בית

wzuwam żelazne trzewiki

wiążę stalowe sznurowadła

do domu

dodomu

do

d

bilans

idę.

zostawiam za sobą co najmniej jedną spaloną wieś.

elektrokardiomobil

jestem upośledzona działam na prąd

mam w dupie kabel podłączony do sieci

odcięcie zasilania jest dla miasta jak kopniak w mrowisko

nie wypiorę, nie napiszę, nie narysuję, nie zjem, nie wypiję, nawet kurwasz gaz chodzi na prąd, zaraz mi się życie rozładuje, umiem czytać umiem czytać gdzie jest jakaś książka

zapobiegliwie uprzedzając rebelię robotów zrób-to-samiśmy przemontowali się w androidy

(Ojcze nasz, żeby śmieciarze nie strajkowali, amen)

nietu

złe myśli są o tym co nietu

wszystko co nietu jest nieprawdą

prawda to mój kwadrat

czemu czasem nie ma mnie w domu?

ale

wiem jak wracać

musiałam długo rosnąć

żeby zrozumieć

po co są żelazne trzewiki

dlaczego nie można się oglądać za siebie pod groźbą skamienienia

i że kaj nie istnieje

bo w lodowym pałacu na gerdę

ciągle czeka

gerda.

nieprzywilej wieku

tym którzy urodzili się starzy

odcięto talony na mądrość

sprawczość

jedno słowo na dżajantyliard staje się ciałem

pozostałe to życzenia

pobożne

niepobożne

skrzydełka u nich wiekuiste

archeonirologia

może i dobrze, że nie mam utrwalacza snów

jawa jest dostatecznie intensywna

chociaż czasem

tak bym chciała

przytrzymać choć na chwilę

rew and play

dlatego czasem

po przebudzeniu

udaję, że śpię

omiatam sen z dzieńdobrego pyłu

i skalpelem delikatnie podważam

odkładam na czyste płótno

warstwa po warstwie

nie podnosząc powiek

wystarczy jeden nierówny oddech

jedna wiewiórka na parapecie

jedno miau

żeby spłoszyć wykopalisko

może i dobrze

wolę

nie śpisz już?

~~~~~

chwyciłam dziś zębami cieniutką przezroczystą niteczkę zapachu.

samotna pajęczynka niosła w sobie cały ogród wiosenny, nieśmiało ciepłą ziemię oddychającą stęchło po śnie, bure cebulki z fajerwerkami w wilgotniejących brzuszkach, potrzebę wietrzenia świata.

westchnęłam niteczkę do środka.

zima.

igloo

buduję z kołdry igloo

wsuwam się polanem i roztętniam wnętrze do trzydzieścisześćisześć

dydydy dydydy dydydy

słyszę jak gdzieśtam hula

ale

nam tu ciepło.

hepinjujer

(szewczabijaszewca.bumtararabumtarara.)