lulja

budzi się żeby wsiąść do autobusu

budzi się za daleko

wysiada żeby wsiąść

budzi się nie w tym autobusie

budzi się nie na tym przystanku

wszystko to dziwi ją niepomiernie

w międzyczasie zasypia

introaligator

mam mentalne buty z aligatorskiej skóry

bardzo praktyczne

bardzo

to tu

gdańsk to dziadek, który wiąże mi sznurówki codziennie po śniadaniu.

to nieznośne suche okruszki z chleba dla gołębi na dnie kieszeni.

to ciągle zapominane spodnie i szalik dla gołego pana z fontanny pod ratuszem.

to przewieszanie się przez balustradę zielonego mostu z myślą, czy tym razem dziadkowi w końcu zakręci się w głowie i wpadnę do kanału.

to zapach wilgotnej cegły, ptasiego guana i morza.

to wiatr, tłoczacy tam i z powrotem powietrze w uliczki. dużo powietrza.

(zamykaj buzie bo ci nawieje)

fot. pp'1972

zobojętność

są tacy

na których zużyłam już całą pulę emocji

wypuliłam ładunek uczuć

zaistniał na horyzoncie czarny grzyb

rozwiał go północno-wschodni wiatr

teren skażony został ogrodzony i zalany betonem

(cement portlandzki plus wapno plus piasek)

po ogrodzeniu pnie się winobluszcz

trójklapowy

parthenocissus tricuspidata
(ładnie)

Boże Ciało

Kraj okadzony, wykwiecony, wydzwoniony. Powietrze gęste od słońca. Brzóski panikują, zanim pojawi się pierwsza chmura.

Deszcz zawsze najpierw bębni w baldachim. Białe sukienki w popłochu migają białymi obcasikami, gubią rytm dygania. Mamusie rozpinają namiot z czarnych parasoli.

Peruna jak zwykle szlag trafił, kiedy usłyszał Te Deum.

Procesje jak zwykle, po ostatnim dzwonku rozmieniły się na ścieżki ewakuacyjne.

Ostatnia zmywa się orkiestra dęta. Polska siada do stołu. Pierwsze, drugie, a na kompot kokakola.

Jezuski z ulgą przyklejają do szyb gorejące serca.

ja to ja a mnie nie ma

pamięć się zacina kiedy akurat stoję na głowie

nie wiem co dalej

nie wiem jak się to robi

ja patrzy na mnie

siedzi w fotelu i wyrozumiale pozwala spływać krwi z butów do mózgu

kiedy buty są już zupełnie przezroczyście bezżyciowe,

ja układa mnie na czarnym śniegu

na czarnym śniegu wszystko się przypomina

i jest tak cholernie przyjemnie.

ja się uśmiecha i odchodzi niezajmować się sobą.

moja głowa tyka

jakiś tunel pod alpami

świat się kurczy

ciasno trzyma głowę jak imadło

przez uszy w zatoki leje się beton

zimny mokry szorstki gęsty

tężeją gałki, sztywnieją szczęki

beton spływa w rdzeń i dalej po kręgach

kiedy zastygnie zaczną go skuwać

trzeba miejsca na nowy

z szyi wyrasta mi kolano

dwa kolana

kolonia tępych, ślepych i twardych pąkli kolanowych

dzwoni telefon

lord wejder świetlnym mieczem napierdala w kolana

eksploduje wszystko powyżej ramion

nigdy nie rzygam na buty.

układam skorupy na poduszce z kamieni

oczy zbyt powolne żeby zdążyć przed światłem

nocy-mamusiu, uwal się na nim foczym cielskiem

wyduś najmniejszy promyk w najskrytszym zakamarku

mnożą się słowa w głowie, pożerają i wydalają nawzajem bez końca

ładuje wszystkie w worek i topię w stawie

zostawiam jedno małe słowo

kamyk otoczak

dobrze leży w dłoni

zawieszam go w próżni

w idealnym środku pustej wewnątrzczaszki

będę go polerować myślami

jakoś dotrwam do rana

nie wyłączyłam telefonu

winda z flakami rusza na najwyższe piętro

nigdy nie rzygam na buty.

między piersiami pływa mi blizna

konik morski

jeśli go dosiądę świat zamarznie

będę uratowana

Sąsiad, Który Będzie Mordercą

wrócił z pracy

charytatywnie apgrejduje mnie

w znajomości bieżących trendów disko

skoda typu bumboks 200dB wypróżnia się zapętlonymi biełymirozami

konik pływa brzuszkiem do góry

nie rzygam na buty.