maks dwunaste obchodziny

fot. '08

koleszka

v vasku nievaszko

wpływ

co morze wyrzuci człowiek niech nie wyrzuca

werk

z trudnych do załapania prawd banalnych:

człowiek składa się z niezliczonej ilości prostych schematów

co czyni go zadziwiająco skomplikowanym

jak są palmy to nie ma patyków

lubię sierpniowe plaże

są spokojne i nasycone

jak po dobrym obiedzie

nikt nie udaje, że bałtyk nie jest zimny jak brzuch śledzia

nikt nie wrzeszczy, że kukurydza, że bób, że lodi, że latawce

nikt nie boi się złodziei piasku, wody, słońca i portfeli

nikt nikomu nie biega po głowie

nie gubią się dzieci

na kocykach leżą wysmażone skwarki

nikt im nie zakłóci

nastał czas błogoslawionego lenistwa

i słychać, że morze szumi

na prawdziwo

buka

marcyś opuścił pokój pod tytułem Ewidencja NIP i podreptał za tatą do Podatków Pośrednich. posiedział na krzesełku, pomiętolił czapeczkę, poziewał. podreptał do Podatku Dochodowego - Osoby Fizyczne. pokopał trochę krzesełko taty. podreptał do Likwidatora. nie zdążył usiąść. trzeba było wrócić do Podatków Pośrednich. trochę bujał się na krzesełku. niedługo, bo się przewróciło. podreptał do Likwidatora. pani miała jedną brew. może to bert w starości. podreptał do Podatków Majątkowych. nie było krzesełka. próbował postać obiema nogami na jednej. to trudne. podreptał do Podatków Pośrednich po czapeczkę. zaczął się drapać.

czułam jak wraca wspomnienie rozpaczliwej rozdzierającej nudy. bezdenna swędząca nuda z urzędu. chodź, jeszcze tylko do tego pokoju, usiądź tu i czekaj grzecznie, tylko chwileczkę, nigdzie się nie ruszaj, niczego nie dotykaj. siedź tylko.

perfekcyjna bezradność wobec dorosłych i ich świata z papieru, tuszu, irytacji i trudnonudnego języka.

zapomniałam, że ona taka jest.

10:10

obie ręce na kierownicę

okulary

z wad wykułam łańcuch

przywiązałam się nim do problemów

najsilniejszym ogniwem jest dalekowzroczność

nie widzę

tego co przed nosem

nie przyjmuję odpowiedzialności

za to jaka jestem

ciągle gdzieś gubię okulary

horyzont jest magnesem dla oczu

niepostrzeżenie leczę rany

odpieram ciosy

trwam w nawałnicach

i dygoczę ślepiąc w horyzont

toczy mnie zło,

które nigdy nie nadeszło

gdzie są okulary

śniadanie

sięgam pod poduszkę po czarną landrynkę

trochę cierpliwości na rozpuszczenie lukrecjowego pancerza

pęka cienkie szkiełko, lekko rani język

usta wypełnia morska woda z pieprzem

wali w nozdrza od strony przysadki

fala opada

zostaje płatek różowego marynowanego imbiru

wyczuwam wszystkie smaki dnia

te cukierki jakoś się nazywają

czasem jem bułkę.

kamieniowanie

najskuteczniejsze są kamienie milowe

kap

ani się obejrzała

jak całożyciowy zapas zaufania

wyciekł jej przez pochwę