71

oddaj cześć

pomnikowi nieznanego pijanego kierowcy

ma nas w opiece jak Jezus rio

jesteśmy mocarnym mocarstwem

poziom głów w rowach: przybyło siedemdziesiąt jeden

dwa dni i dziękibogujużpiątek

zbroi się armia

wypasionych szrotowców

dystyngowanych salonowców

z e siedem ofrołdowców

łysolaczkowców

napiątego wyprzedzaczy

stjuningowanych formularzy

jedno piwko to nie najebanie

nigdy nie złapani to nie do złapania

podbiją znowu polskę

i znowu

i na wieki  wieków amen.

święty krzysztof przyszył sobie głowę przejechanego psa

albo śpi na

cioci imieninowym stole

wsiadaj, kupię tobie frytki

a diabłu ogarek.

teraz ma na imię dziadek

kiedy tato

wyciągał z kieszeni wymiętą tabaczkową chustkę

i przykrywał nią miasto

domy kichały oknami

no smarknij

no tupnij

no kasia

z upowszechnieniem chusteczek higienicznych

wymarły supełki ku pamięci

przecież

nie potrzebuję

innej przestrzeni

do wygładzenia

kantów w oczach.

dzień bez

a ten pawełek

ten co wchodził do nas przez ogródek

no ten co miał blaszkę w głowie i pompkę

dostał na komunię rosół

i zupełnie dorosły zegarek

na całą rękę.

jeszcze rower miał dostać dorosły

ale umarł.

szszu szszu

znowu sabat krawieckich manekinów

cecylia, córeczka krawcowej z kamiennej góry, jak co tydzień

pod deską do prasowania

rozsypuje szpilki i zbiera magnesem

szpilki dzwonią i szeleszczą do taktu

ledwo słychać

manekinom wystarczy

cecylia nie zjada skórek od chleba

wszystkie przechowuje w pudełku po tych bucikach, co kiedyś były lakierkami

białymi

zdarły sie czubeczki i kreda nie pomaga

nie błyszczą już

cisną w palce

aż przed oczami zaczynają kręcić się koła

i takie kolorowe plamy

albo gwiazdki.

z chleba lubi tylko to miękkie. jeśli jest miękkie.

niechodzone

volvo 121

Sagvåg, Norge, 1994

birger helle wyglądał jak ponad dwumetrowy żółw bez pancerza. nie miał twarzy, tylko okulary, nos i uśmiech.

po siedemdziesiątce opuścił się trochę w ramionach, no i żółwia główka na długiej pomarszczonej szyi tak się chwiała, jak u tych jamników z tylnej szyby.

miał volvo 121. wiśniowe. błyszczące.

jedną dłonią nakrywał całą kierownicę, ale obowiązkowo trzymał kółko jak należy - za dziesięć druga.

lewy łokieć nigdy się nie mieścił, więc okno musiało być otwarte. nie wiem jak sobie radził zimą.

prawy łokieć trzymał ciasno wbity w biodro, bo na siedzeniu pasażera zawsze siedziała elegancka johanna. siedziała, pachniała i zwijała skręty.

paliła dużo, ale birger akceptował wszystko, odkąd na jego prośbę przestała żuć snusa.