iluzjon

czy każdy myśli, że we wnętrzu śniegowej kuli ciągle tylko pada śnieg?

rowery

jak umarł wujek władek, ten co po wojnie ziemię objął,

przed domem stanęło rowerów ze dwa tuziny, wleźć się nie dało.

dobę czuwali z różancem,

a pogrzeb byl piękny i wesoły.

spodwórko

nikt nie chciał być krzyżakiem

każdy tylko zbyszkiem i zbyszkiem

no, jagienką może jeszcze

(bo danusią też nikt) 

popołudnie

jak powiedział kapelusznik, zawsze jest czas picia herbaty, a nigdy nie ma czasu, żeby pozmywać naczynia

czy jakoś tak

z gęsi smalec

gęś brała się z torby.

co roku, z końcem października, franciszka piechowska z potężną skajową torbą maszerowała na swoich zmartwionych nogach do pekaesu w będominku. po dwugodzinnej podróży wykładała na stół w naszej kuchni na piwnej gołą wyszczerzoną gęś z podwiązanym gardłem oraz flaszkę krwi. torbę, z kilkoma spódnikami, kilkoma zmianami bielizny (w tym jedna do lekarza) oraz zapasem rajtuz, wsuwała pod wersalkę w małym pokoju. w torbie był też dostatek kropli i maści do oczu, maści do zmartwionych nóg oraz sukienka na niedzielę, święta i imieniny. i broszka.

kiedy już się nagadały, zdejmowałam rajtuzy, smarowałam zmartwione nogi maścią i pytałam o gwóźdź w kolanie.

rano smarowałam maścią oczy, zakładałam rajtuzy na zmartwione nogi i pytałam czemu takie fioletowe.

ciocia frania śmiała się aż maść z oczu spływała i szła zarabiać drożdżowe na kucha.

babcia ustawiała na stole pięć słoiczków.

potem płukała gęś, dzieliła gęś, piekła gęś.

nie znosiłam ciemnego suchego mięsa, ale żułam je cierpliwie nie spuszczając oka z pięciu słoiczków.

nie cierpiałam czerniny, ale każdy cofający się łyk przepychałam suszonym jabłkiem i nie gubiłam słoiczków z oka.

pilnowałam każdej kropli wytapianego gęsiego tłuszczu, do słoiczków spływał najdoskonalszy smak świata, jedyny smak mojego dzieciństwa. tężał w roziskrzony śnieg, żeby na kromce chleba znowu roztopić się pod kryształkami soli.

gęsi smalec, cenniejszy od kawioru, znikał w niepowstrzymanym tempie, znikały cztery słoiczki. zaczynało się żebranie o piąty, babcia mówiła nie dam, w końcu stawiała słoiczek na stole, masz, ty brydo, ostatni.

po kilku tygodniach na stole pojawiał się inny ostatni, potem znowu ostatni, i znowu, aż do lata. niczym pięcioma chlebami i dwiema rybami, babcia smalcem trzymała mnie przy życiu.

w maju, po świętej zofii, ciocia frania pakowała torbę i wracała do dom.

pik nik

pewnie dopiero jak do domu wlezą to zobaczą

i się będą wściekać

a potem poznają, że to na serio i bedzie im głupio

a jeszcze potem się zdenerwują

najpierw mama

i będą w strachu

nawet marta się wystraszy, głupia

i polecą zaraz z powrotem

a tata żeby samochodem

że samochodem prędzej 

no to do samochodu

i nie zechce zapalić jak zwykle

a na to deszcz i burza z piorunami

w końcu dobiegną z tymi krzykami

a ja tu taki malutki całkiem przemoczony

zamarznięty prawie

a marta żebym nie umierał, że mi frytki odkupi

a ja na rękach mamy wtedy tak się tylko zsunę martwy

na zapalenie płuc

albo na marty rękach lepiej

bo mamy to szkoda

albo w śpiączkę

wtedy zobaczą

i będą żałowali, że ani razu nie kupili mi psa.