grudzień

pod dachem
trzymam dźwięki na dystans

i nie zagląda przez ramię

nikt

niezaproszony

niewezwany

niezaszczycony

przez okno mogę nie widzieć

ani jednego człowieka

ptaki na mnie gwiżdżą

koty mają swoje drogi

tylko

brzezina przez sen

szczęka z zimna

nie wiedzieć kiedy

naparła na parapet

no nie jest to las birnamski

raczej

kępa śniętych hatifnatów

w białej skórze

pękają niektóre powieki

unoszą się z trudem

zmęczonego starca

(czemu młode drzewa

mają takie stare oczy?)

gapią się

tak nieprzytomnie

że się nie liczy.