kant

kiedy umarł miałam piętnaście lat

przez piętnaście lat nie widziałam,

żeby kupował nowe ubrania

wszystko, co wisiało

w tej szafie bez pleców i dna

było sprzed historii

(oprócz bielizny,

której co najmniej jeden komplet

otrzymywał każdego roku na gwiazdkę

razem z gorzką czekoladą

ze zjednoczonej okazji

urodzinowo-imieninowo-bożonarodzeniowej)

jego garnitury,

i te całoroczne, i lżejsze letnie

były co prawda

trochę wyświecone godzinami pod żelazkiem

ale niezmiennie eleganckie

czy do siatkowego kapelusza

czy do filcowego

czy pod karakułową zimową furażerkę

sąsiadki mówiły

ten twój dziadek to się nosi

on tak potrafi

prosto

jak jakiś pan.

ubrania prasował sobie sam

spryskiwał wodą pożółkłe płócienko

znikał w kłębach pary

kiedy wszystko było idealnie gładkie

uśmiechał się niezauważalnie

i posapywał niedosłyszalnie.

spodnie wywracał na lewą stronę

przeciągał mydłem wzdłuż nogawki

potem, unosząc się w białym obłoku,

na prawej stronie

starym jak świat żelazkiem

stwarzał

najidealniejszy w mieście

kant.

wychodziliśmy z domu

a on wycinał przede mną drogę przez miasto

codziennie ciął miasto kantem

sam je sobie zbudował

i dlatego

nic nikomu do tego.